ปฏิวัติ-กำจัดจุดอ่อน..?

(“…ที่สื่อถามว่าจะมีปฏิวัติหรือไม่? ผมหวังใจว่า “การเมือง” อย่าเป็นสาเหตุ ที่ทำให้เกิด ความขัดแย้งของคนในชาติอีก..ผมมั่นใจว่า ถ้า “การเมือง” ไม่เป็นต้นเหตุแห่ง “การจลาจล” ก็ไม่มีอะไร!…”)

ถือเป็นการส่ง “สัญญาณ” แรงชัดกดขวัญแบบไร้เยื่อใยต่อ นักการเมืองพันธุ์เขี้ยวที่กำลังดี๊ด๊าใน “สัญญาณ” คลายตัวของ “อำนาจ คสช.” สู่การเลือกตั้ง และ ยึดหน้าแผงสื่อวันถัดมา(18ต.ค.) ที่ส่งผ่าน ไปถึงใครต่อใครทั้ง “ใน” และ “นอกประเทศ” ทั้ง “บนดิน” และ “ใต้ดิน”.. กับการแถลงข่าวเป็นทางการกับ “สื่อ” ครั้งแรก(17ต.ค.)ในฐานะ “ผู้บัญชาการทหารบก” ของ “บิ๊กแดง” พล.อ.อภิรัชต์ คงสมพงษ์ ที่แทบไม่ต้องถอดรหัสก็ชัดโดยนัย..

ที่อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึง ประโยคก่อนปิดเกม รายการ “กำจัดจุดอ่อน” ของ “ดร.อ้อ” “กฤษติกา คงสมพงษ์” ภริยาของ “บิ๊กแดง” ที่หันมาจ้องหน้า “ผู้เล่นที่พ่ายแพ้” และพูดจนเป็นประโยคฮิตทั้งประเทศ ด้วยสีหน้าเย็นชาทว่าน้ำเสียงกลับดุไร้เยื่อใย ว่า “คุณคือจุดอ่อนที่สุดของทีม..เชิญค่ะ”

เป็น “จุดอ่อน” แห่งนัยความหมายที่ “บิ๊กแดง” ย้ำถึง 3 ครั้งในวรรคทอง ว่าคือ “การเมือง” ที่เป็นทั้ง “สาเหตุ” และ “ต้นเหตุ” แห่ง “ความขัดแย้ง” และ “การจลาจล” แถมสำทับอีกว่า การปฏิวัติหนหลังๆ ล้วนเป็นเรื่อง “การเมือง” ที่หาใช่การ “สบคบคิด” กันไม่ (อ่าน:การเมืองล้วนๆหรือสมคบคิด?)

เป็นข้อครหา “สมคบคิด” ที่คสช.ถูกจับตามาตลอด โดยเฉพาะสัมพันธภาพกับเครือข่ายผู้คนใน กปปส.ของ “ลุงกำนัน” กับคสช. ที่ไม่ต่างจากครั้ง คมช. ที่แม้หนนี้ ผบ.ทบ.คนล่าสุดอย่าง “บิ๊กแดง” จะยืนยันว่ากองทัพ “เป็นกลาง” และรับทราบดีว่า “กองทัพ” และตนเองจะถูกจับตาการวางตัวปฏิบัติตนทั้งก่อนขณะและหลังเลือกตั้ง เพราะ เมือมองผ่านความสัมพันธ์ ทั้งเชิงระบบและ ส่วนตัว ระหว่าง “บิ๊กแดง” กับ “บิ๊กตู่” ก็ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว (อ่าน : “บิ๊กแดง”-กองทัพกลาง?)

ข้างต้นคือนัย “ความเป็นกลาง” ที่อยู่ระหว่างเส้นบางๆ ระหว่าง “อำนาจ” คสช.-รัฐบาล ผู้เป็น “กรรมการ” ที่กำลังทยอยลงมาเป็น “ผู้เล่น” อันน่าสนใจ ที่หากนำมาผนวกเข้า กับ “ธง” ที่ปักไว้ใน “เงื่อนไข” อันมองไปยัง “สาเหตุ” (การเมือง) อันอาจจะเป็น “เหตุ” ให้อาจเกิดการ “ปฏิวัติ” ในบรรทัดถัดไป ดังที่ บอกว่า ไม่รับประกันว่าจะไม่มีการปฎิวัติเกิดขึ้นอีก

ที่แน่นอนถึงจุดนั้น หากเลยไปจากวันเลือกตั้ง(ก.พ.62)แล้วมี “ผล” อันไม่เป็นไปตาม “เป้าประสงค์” และ “ทิศทาง” ที่วาง ถ้าเป็นเช่นนั้นก็น่าสนติดตามยิ่งว่าจะ “เหตุ” และ “สาเหตุ” จะถูกนำมาเป็นชุดความคิด ที่อธิบายถึง “ความจำเป็น” ที่ต้อง “กำจัดจุดอ่อน” (นักการเมือง) โดยวิธีเดิมอีกครั้ง หรือไม่ และหากเป็นดังว่า หนนี้จะต้องจ่ายแพงขนาดไหน และต้องใช้เวลาอีกเท่าใดในการฟื้นสภาพ