เรื่องเล่าจากสามก๊ก...คนเก่งขนาดนี้ยังลด Ego กับเด็กตัวน้อยๆคนนึง แล้วคุณเป็นใครล่ะ?

เรื่องเล่าจากสามก๊ก...คนเก่งขนาดนี้ยังลด Ego 

กับเด็กตัวน้อยๆคนนึง แล้วคุณเป็นใครล่ะ?

ขงเบ้งผู้ได้รับฉายาว่า “ผู้หยั่งรู้ฟ้าดิน” ก็ยังเคยจนแต้มแก่เด็กตัวน้อย อายุเพียงแค่ไม่กี่ฝนเท่านั้น

.

มีเรื่องเล่าว่า วันหนึ่งขณะที่ขงเบ้งนั่งรถม้าไปตามถนนในเมือง เจอเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน โดยไม่สนใจว่าขบวนของใครผ่านมา และควรจะทำตัวอย่างไร เมื่อเห็นเด็กๆ ไม่หลบทางรถม้าอย่างนั้น ขงเบ้งจึงสั่งให้รถม้าหยุด แล้วตะโกนออกไปว่า

.

“เฮ้ย! หลบทางรถม้าของข้าเดี๋ยวนี้”

.

เด็กๆ หลายคนต่างพากันตกใจกลัวต่อเสียงนั้น วิ่งหลบหนีไป แต่มีเด็กน้อยอยู่คนหนึ่ง คงยืนขวางทางอยู่ที่เดิม ไม่แสดงท่าทีสะทกสะท้านใดๆ ต่อเสียงขู่ของผู้ยิ่งใหญ่นั้น

.

“พวกข้ากำลังสร้างกำแพงเมืองอยู่ ท่านก็เห็น แล้วจะให้พวกข้ายกเอากำแพงเมืองหลีกหลบรถม้าได้อย่างไรเล่า รถม้านั่นแหละที่จะต้องหลบกำแพงเมืองไป๊”

.

เสียงดังฉะฉาน ห้าวหาญเกินวัยเด็ก ยืนชี้มือบอกเป็นสัญญาณให้ขบวนรถม้าหลีกไปทางอื่น

.

ขงเบ้งพอได้เห็นท่าทางที่องอาจและได้ยินน้ำเสียงที่หาญกล้าของพ่อเด็กน้อยคนนั้นแล้ว ก็ได้ลงจากรถม้า จ้องมองดูเด็กน้อยคนนั้นอย่างชื่นชม

.

“ไอ้หนู! เก่งๆ อย่างนี้ไปอยู่กับข้าไหม? ข้าจะพาไปปราบเมืองให้ราบเป็นหน้ากลองไปเลย”

.

พ่อเด็กน้อยคนนั้นมองขงเบ้งด้วยแววตาเยาะเย้ย เอามือกอดอกพลางหัวเราะ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงอันฉะฉานเหมือนเดิมว่า

.

“มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่จะปราบเมืองให้ราบเป็นหน้ากลอง ถ้าท่านปราบเมืองให้ราบเป็นหน้ากลองได้จริง น้ำก็จะท่วมโลก แล้วคนจะไปอยู่ที่ไหน? สัตว์ต่างๆ บนโลกนี้ จะอยู่ได้อย่างไร?”

.

ขงเบ้งเอามือลูบเครา พร้อมกับพยักหน้าช้าๆ แล้วพูดเบาๆ แทบจะเป็นการรำพึงกับตัวเองว่า

.

“อืมม์ มันก็ถูกแฮะ!”

.

เด็กน้อยคนนั้นเมื่อเห็นขงเบ้งเงียบไปเช่นนั้น จึงเอ่ยถามขึ้นว่า

.

“ข้าขอถามอะไรท่านหน่อย ดวงดาวบนท้องฟ้ามีอยู่กี่ดวง ปลาในน้ำมีอยู่กี่ตัว?”

.

ขงเบ้งมองพ่อหนูน้อยคนนั้น แล้วหัวเราะออกมาเสียงดังๆ ด้วยความเอ็นดูในความไร้เดียงสาของเขา

.

“เฮ้ยไอ้หนู! ถามคำถามที่มันไกลตัวอย่างนั้น ใครจะไปตอบได้ เอาที่มันใกล้ๆ ตัวหน่อยซีว้า จึงจะตอบได้ถูก”

“ถ้างั้น ขนตาของท่านมีทั้งหมดกี่เส้น?” เด็กน้อยตั้งคำถามใหม่

.

ขงเบ้งถึงกับตะลึงในคำถาม มองพ่อหนูน้อยคนเดิมด้วยความยกย่อง พูดอะไรไม่ออกนอกจากจะรำพึงในลำคอว่า

.

“อืมม์!” เบาๆ เท่านั้น แล้วก็หัวเราะลั่นออกมา พร้อมกับโค้งตัวยอมรับความปราชัยให้แก่สติปัญญาอันปราดเปรื่องของเด็กน้อยผู้เมื่อวานซืน ก่อนที่จะเดินกลับไปขึ้นรถม้า แล้วเคลื่อนขบวนไปยังหนทางเส้นอื่น จากกำแพงเมืองของผู้กล้าตัวน้อย

ขอขอบคุณที่มา:www.sales100million.com