นิทานสอนใจ ความเคยชิน กับความท้าทาย

นิทานสอนใจ ความเคยชิน กับความท้าทาย

ความเคยชินทำให้เราเก่งขึ้นได้หรือไม่ การที่เราทำอะไรตามความเคยชิน โดยไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลง หรือไม่คิดที่จะหาวิธีการใหม่ๆ ที่ท้าทาย ชีวิตเราก็จะอยู่กับสิ่งเดิมๆ ไปตลอด และการที่เราต้องการความสำเร็จ ต้องการชีวิตที่ดีขึ้น แต่ถ้าเราไม่คิดจะออกจากความเคยชินแบบเดิมๆ เราก็คงจะประสบกับความสำเร็จได้ยาก

เรื่องราวสอนใจดีๆ วันนี้ นำมาจากหนังสือเรื่อง คุณในอนาคต ต้องของคุณตัวเอง ที่อดทนสู้ในวันนี้ เขียนโดย ทั่งมู่ อีกครั้งหนึ่งครับ เรื่องราวมีดังนี้ครับ

เด็กคนหนึ่งซึ่งชื่นชอบการเล่นเปียโนอย่างมาก กำลังนั่งซ้อมเปียโน โดยมีโน้ตเพลงเล่มใหม่วางอยู่ นี่คือสิ่งที่แม่ของเขาเตรียมไว้ให้ และเขาเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจแม่ได้เลย เพราะแม่เป็นนักเปียโนที่มีชื่อเสียง

“ยากที่สุด” เขาพลิกโน้ต และบ่นพึมพำกับตนเอง ความมั่นใจในการเล่นเปียโนของเขาตกฮวบลงไปไม่มีเหลือ เขาไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงเอาวิธีการนี้มาใช้กับเขา เขาเล่นอย่างไม่เต็มใจนัก และพยายามใช้นิ้วทั้งสิบนิ้วของตนสู้อย่างถึงที่สุด สู้อย่างถึงที่สุด และสู้อย่างถึงที่สุด

โน้ตเพลงค่อนข้างยาก เขาเล่นอย่างงุ่มง่ามและแข็งทื่อ เล่นผิดๆ ถูกๆ

“ยังไม่คล่อง พรุ่งนี้ฝึกใหม่” แม่ของเขายังคงให้กำลังใจเขา แม้ว่าเสียงของแม่อาจจะฟังดูเข้มงวดไปหน่อย

เขาฝึกฝนอยู่หนึ่งสัปดาห์ และเมื่อฝึกซ้อมต่อในสัปดาห์ที่สอง ไม่คิดเลยว่าแม่ของเขาจะเอาโน้ตเพลงที่ยากกว่าเดิมมาให้เขาเล่น

“ลองเล่นดูสิลูก”

ตอนเรียนเมื่อสัปดาห์ก่อนแม่ไม่ได้พูดถึงมันเลย เขาต้องต่อสู้ และท้าทายกับเทคนิคที่ยากกว่าเดิม

สัปดาห์ที่สาม แม่ก็เอาโน้ตเพลงที่ยากขึ้นมาให้เล่นอีก เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไปเรื่อย ๆ ทุกครั้งเขาต้องเล่นโน้ตเพลงที่ยากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว แต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็ไม่ได้ทำให้เล่นโน้ตได้ดีขึ้น เขาไม่สึกเลยว่าการฝึกฝนในสัปดาห์ก่อนที่ผ่านมาจะทำให้เขาคุ้นเคย ใจของเขาเริ่มว้าวุ่น หดหู่ และท้อแท้ จังหวะนั้นเอง แม่ของเขาเดินเข้ามาหา

เขาคิดว่า เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาต้องบอกแม่ถึงปัญหาที่เขารู้สึก ปัญหาที่ทรมานใจเขามากว่าสามเดือน แต่แม่ยังไม่ทันได้เปิดปากพูดก็หยิบโน้ตเพลงเล่มแรกออกมา จากนั้นก็ส่งให้เขา

“ลองเล่นดูสิ” เธอมองลูกด้วยแววตาเด็ดเดี่ยวและแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แม้แต่เด็กชายตัวเล็กคนนี้ก็ยังแปลกใจ เพราะเขาสามารถเล่นโน้ตเพลงแรกนั้นได้อย่างไพเราะและดีเยี่ยม และแม่ของเขาให้ลองเล่นอีกเล่มหนึ่งที่เรียนในครั้งถัดมา เขาก็ยังคงเล่นได้อย่างดีเยี่ยม หลังจากที่เล่นจบ เขาสูดลมหายใจเข้า มองไปที่แม่ และพูดอะไรไม่ออก

“หากว่ามัวแต่ปล่อยให้ลูกเล่นสิ่งที่ลูกถนัดที่สุด ลูกก็คงเอาแต่ฝึกโน้ตเพลงเล่มแรกและไม่มีวันก้าวมาถึงระดับนี้ได้”

 

อ่านจบแล้วลองคิดถึงสิ่งที่คนเราทำ คนเรามักจะวนเวียนทำแต่เรื่องที่ตนเคยชินและรู้สึกผ่อนคลาย ไม่อยากทำอะไรที่ตนไม่คุ้นเคย ไม่อยากออกจาก comfort zone

จริงๆ แล้วคนเรามีศักยภาพไร้ขีดจำกัด หากเราไม่กล้าท้าทายกับความยากลำบาก และมัวแต่สร้างขีดจำกัดให้กับตนเองแล้ว ชีวิตเราจะก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้นได้อย่างไร

ขอขอบคุณที่มา:prakal.wordpress.com