ติดต่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ททท.สำนักงานตรัง โทร. 0 7521 5867-8
http://www.tourismthailand.org/trang
การเดินทางสู่แหลมตันหยงโป ออกจากเมืองสตูลใช้ถนนวิเศษมยุรา (ทางหลวงหมายเลข 4051) ขับไปเรื่อยๆ จะมีป้ายบอกทางตลอด ขับไปประมาณ 8 กิโลเมตรครึ่ง จะมีทางเลี้ยวซ้ายเข้าแหลมตันหยงโป ขับไปอีก 10 กิโลเมตร ก็จะถึงถนนรอบแหลม ที่เรียกว่าถนนรอบแหลมก็เพราะถนนสายนี้ตัดเป็นวงกลมรอบแหลมตันหยงโป 1 รอบ ไม่ว่าเราจะเลี้ยวซ้ายหรือขวา ถ้าขับไปเรื่อยๆ ก็จะมาบรรจบที่เดิมได้
ระหว่างการเดินทางเข้าแหลมตันหยงโปที่มีระยะทางถึง 10 กิโลเมตร จากถนนสายหลัก 2 ข้างทางที่เราขับผ่านมานั้น มันช่างดูเปล่าเปลี่ยว ไม่มีรถตามหลังไม่มีรถอยู่ข้างหน้า รถสวนออกมานับคันได้เลย คิดว่าแหลมแห่งนี้คงจะมีคนมาเที่ยวไม่มากเท่าไหร่ บ้านเรือนผู้คนข้างทางก็ไม่มี มีแต่ป่าหญ้าที่พอจะดูออกว่าเป็นพื้นที่ชายเลน เพราะต้นไม้มันจะไม่เหมือนกับที่เราเห็นบนบก หลายครั้งที่เพื่อนๆ ในรถบอกว่าเราน่าจะกลับรถไปเที่ยวที่อื่นกันดีกว่า แต่สุดท้ายเราก็ขับเข้ามาจนถึงบริเวณปลายแหลม ตรงนี้ก็เริ่มจะมีรถให้เราเห็นแล้ว ค่อยอุ่นใจขึ้นมาหน่อย
ถนนรอบแหลมตันหยงโป เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ตอดย้ำว่าที่นี่มีรถมาน้อยมาก ถนนที่ตัดรอบแหลมเป็นถนนลาดยางดูดีมากก็จริง แต่เป็นถนนสายแคบๆ ยากที่จะขับรถสวนกันได้โดยไม่หลบออกนอกเส้นถนน ตามถนนสายนี้ผมเลือกเลี้ยวไปทางซ้าย (ก็รู้อยู่แล้วว่าถนนมันวิ่งได้เป็นวงกลม) แล้วก็ขับไปเรื่อยๆ หลายกิโลเมตรเหมือนกัน พยายามที่จะมองหาหาดทรายที่พอจะถ่ายรูปทะเลได้ แต่ก็ไม่เจอสักที ความโดดเดี่ยวเดียวดายไม่ค่อยมีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไร ก็น่าจะเป็นเหตุให้นักท่องเที่ยวมาเยือนแหลมแห่งนี้ไม่มากนัก ถ้าเทียบกับสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆ ของสตูล
ในที่สุดเราก็มาถึงบริเวณที่เป็นสุดปลายแหลม แผ่นดินสิ้นสุดลงตรงนี้ ริมถนนบริเวณนี้เป็นป่า เห็นรถจอดออกนอกเส้นถนนไปครึ่งคันแต่ยังมองไม่เห็นคน เราก็หาที่จอดมั่งซึ่งก็ต้องจอดคร่อมครึ่งคันเหมือนกันเพราะถนนแคบ แล้วเราก็เดินลงไปตรงช่องที่คนเดินขึ้นลงกันบ่อยจนเป็นรอยทาง แล้วก็เห็นเจ้าของรถนั่งพักผ่อนกินข้าวกับครอบครัว เบื้องหน้าเป็นหาดทรายยาวไปทางซ้ายและขวา น่าจะเกือบ 1 กิโลเมตร พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนถึงมาเที่ยวกันน้อยนัก ขนาดที่จอดรถยังไม่มีเลย ที่นี่บรรยากาศก็เลยเงียบสงบ มีต้นไม้ใหญ่อยู่หลายต้นบนชายหาด สามารถเลือกได้ว่าจะนั่งตรงไหน หาดนี้ดูสวยแต่คงลงเล่นน้ำไม่ได้ เพราะเต็มไปด้วยหินโสโครก
เพรียง อีกสิ่งหนึ่งที่เราจะเห็นบนหินชายหาด ก็คือเปลือกหอยจำนวนมหาศาลเกาะแน่นอยู่แบบนี้
ร้านอาหารริมหาด หลังจากที่ลงไปเดินเล่นริมหาดตรงปลายแหลมตันหยงโป (ถ้าตูจากแผนที่ในกูเกิล มันจะเป็นส่วนที่แหลมที่สุดของแผ่นดินที่ยื่นเข้าไปในทะเล) เราขับรถไปตามถนนโดยไม่กลับรถแต่ขับตรงไปเรื่อยๆ ในที่สุดเราก็มาถึงร้านอาหารร้านนี้เป็นร้านที่น่าจะใหญ่ที่สุดของที่นี่ และก็มีลานจอดรถ สร้างซุ้มกระท่อมริมหาด หาดทรายหน้าร้านลงเล่นน้ำได้ แน่นอนว่านักท่องเที่ยวที่มาแหลมตันหยงโปก็คงมีจำนวนไม่น้อยที่เป็นลูกค้าของร้านนี้ เพราะที่นี่ไม่ได้มีร้านอาหารมากมาย ไม่มีที่พักหรูๆ แม้แต่บ้านเรือนผู้คนก็มีไม่มากนัก ต่อจากร้านอาหาร ตรงไปตามถนนจะวกกลับไปยังทางที่เราเข้ามา แต่ก็มีแยกเล็กๆ เข้าไปในหมู่บ้านที่เรียกว่าบ้านหาดยาว ตรงนั้นก็เป็นแหล่งชุมชน มีหาดทรายทอดยาว เรียกว่าหาดยาว
ริมหาดกาแฟสด สุดท้ายของการเที่ยวแหลมตันหยงโป ก่อนที่จะกลับออกจากแหลม เจอร้านกาแฟเล็กๆ รอบๆ ไม่มีบ้านคนเลยด้านหลังของร้านกาแฟเป็นหาดทราย ร้านที่ตั้งอยู่อย่างโดดเด่นท่ามกลางต้นมะพร้าวสูงชะลูด ชวนแวะหลบแดดร้อนๆ ของตอนกลางวัน ได้กาแฟสักแก้วแล้วจะได้เดินทางต่ออย่างสดชื่น
สวนยางพารา ท้ายสุดการเดินทางออกจากแหลมตันหยงโป เราไม่อยากกลับเข้าไปในเมืองสตูล เพราะตอนนี้เราต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ ก็ว่าจะพักแถวๆ ชุมพรก่อน เราก็เลยใช้เส้นทางสายเล็กๆ เข้าไปในสวนยางพาราหาเส้นทางไปทะลุกับถนนสายใหญ่ด้วยเครื่อง GPS กับ Google maps ก็เป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิดนัก เพราะเราก็ได้เห็นบรรยากาศของสวนยางที่ไม่เคยเห็น ต้นยางเรียงรายเป็นแถวหลายแถว ใบเขียวขจี มียอดโน้มเข้าหากัน แล้วก็มีถนนสายเล็กๆ ของเราอยู่ตรงกลาง ทุกคนก็ลงความเห็นตรงกันว่าให้จอดรถแล้วลงไปถ่ายรูปกันก่อนที่จะไปต่อ นี่แหละความสุขเล็กๆ ของการเดินทางไกล แล้วพบกันใหม่นะสตูล...
